‘Alles in het leven is teamwork. Dat geloof is na mijn ongeval alleen nog maar versterkt.’

Hij heeft er al een drukke halve dag opzitten als we stipt op tijd bij hem aanbellen. Voor dag en dauw en nog voor de rest van het gezin wakker werd, begon hij aan zijn revalidatie. Na de ochtendrush naar school met de kinderen vertrok hij met zijn handbike en de twee honden naar het bos. Om zich daarna klaar te maken voor twee meetings via Teams én onze komst. Na ons gesprek staat nog een lezing op de planning, om op tijd terug thuis te zijn als de kinderen thuis komen. ‘Ik ben met zoveel dingen tegelijkertijd bezig dat ik eigenlijk zelden rust hebt,’ bekent hij. ‘Stilzitten is niet aan mij besteed. Dat was voor het ongeval al zo en is altijd zo gebleven.’

In welk nest werd jij geboren?

Marc Herremans: ‘Een heel warm nest. Mijn ouders waren bescheiden mensen die blij waren met de kleine dingen des levens. Ze cijferden zich compleet weg voor het gezin. Mijn moeder werkte een tijdje bij Bank Van Breda, net als mijn zus trouwens, maar is dan onthaalmoeder geworden om vaker bij haar kinderen te kunnen zijn. Ik had een fantastische jeugd op de boerenbuiten, samen met mijn zus en broer. Dit hangt ongetwijfeld ook samen met de tijdsgeest van toen. De jaren 70-80 waren fantastische jaren om op te groeien. Er was nog geen sprake van social media en al het gedoe daaromheen. Toen was de wereld nog normaal, zeg ik soms. Als kind had je toen een pak minder impulsen en stress.’

Welk soort kind was jij?

Marc Herremans: ‘Een kind zonder grenzen. Toen al zocht ik graag de extremen op. Ooit heb ik zes uur aan een stuk touwtje gesprongen. Als ik werd uitgedaagd om iets te doen, dan deed ik het ook. Alsof er een permanente wil was om mezelf te bewijzen. Ik was ook niet vies van kattenkwaad. Kippen bij de boer stelen om dan in het bos klaar te maken, met alle gevolgen vandien. Gelukkig wisten mijn ouders vaak van niets. Het is eigenlijk een mirakel dat het tot mijn 27^ste heeft geduurd voordat er echt iets ernstigs gebeurde.’

Maar toen ging het ook echt fout. Had je na de val in Lanzarote meteen door dat het ongeval gevolgen voor het leven had?

Marc Herremans: ‘Dat gaat heel snel. In mijn hoofd was ik al wereldkampioen, dus dacht ik even dat ik wel zou herstellen. Maar als je enkel nog je hoofd kan bewegen en je voelt je armen alleen maar tintelen, dan sijpelt de waarheid snel tot je door. Bovendien kreeg ik op twee dagen tijd in drie verschillende landen te horen dat de kans op herstel nul was. Ik werd wakker in een ander lichaam. Een borst, twee armen en daarboven een hoofd. Dat was het. Daar zou ik het de rest van mijn leven mee moeten doen.’

Waar haalde je dan toch zo snel de kracht vandaan om te knokken en niet op te geven?

Marc Herremans: ‘Eén dag na de operatie kwam het zoontje van mijn zus me bezoeken. Hij sprong op het bed, gaf me een knuffel en zei: ‘Nonkel Marc, ik ben zo blij dat je terug bent!’ Op dat moment besefte ik dat ik zo’n geluk had dat ik nog leefde, in tegenstelling tot veel andere mensen die geen tweede kans hebben gekregen. Mijn leven kreeg van de ene seconde op de andere een andere wending, maar het had in die ene seconde ook gedaan kunnen zijn. Ik had pech, maar ook onwaarschijnlijk veel geluk.

Na het bezoek van mijn neefje dacht ik aan mijn bucket list die ik vlak voor het ongeluk had opgemaakt. Ik wilde de Ironman in Hawaï winnen. Ik wilde de Crocodile Trophy in Australië rijden én ik wilde vader worden. Mijn rug was gebroken, maar mijn dromen niet. Ik wilde die dromen vervuld zien met hulp van mijn familie en vrienden. Dus begon ik al vrij snel harder te trainen dan ooit. Ik had een doel dat me dwong om naar de toekomst te kijken, waardoor ik uiteindelijk ook het verleden gemakkelijker kon laten rusten.'

Hoe belangrijk waren toen de mensen om je heen?

Marc Herremans: ‘Zonder hen was ik niets. Eerst en vooral was er het medisch team dat me in leven probeerde te houden. Dat is één en al teamwork. Dan was er een team dat me leerde om terug rechtop te zitten, want ook dat lukte niet meer. Van mijn bed in mijn rolstoel was een leerproces dat ik nooit alleen had gekund. En dan waren mijn familie en vrienden er om me op de rails te zetten zodat de trein terug kon vertrekken. Dit kon ik niet alleen. Ik had zoveel teams tegelijkertijd nodig.

Verlamd zijn is zoveel meer dan enkel die rolstoel. Mensen zien echt niet alles. Ik heb op dit moment contact met een jongen die deel uitmaakte van een speciaal interventieteam en neergeschoten werd. Een beer van een kerel, zo sterk als een paard. Maar hij ligt nu al een jaar in het ziekenhuis en wil ermee stoppen. Omdat hij zoveel zenuwpijnen heeft. Dat zien mensen niet. Die rolstoel is eigenlijk het gemakkelijkste in ons verhaal. Het is vooral mentaal een gigantische aanval waar je alleen niet uit komt. Je moet je kunnen wapenen met de mensen rondom je. Eigenlijk is alles in het leven teamwork. Dat geloof is na mijn ongeval alleen nog maar versterkt.’

Ook de oprichting van de Athletes for Hope-revalidatieweide deed je niet alleen?

Marc Herremans: ‘Neen. Het idee om een revalidatieweide op te richten zal al lange tijd in mijn hoofd. Kinderen met een ziektebeeld, of ze nu verlamd, blind of doof zijn, spenderen heel wat uren in een medische omgeving tussen vier muren. Niemand is daarvoor gemaakt. Dat hebben we allemaal gevoeld tijdens covid.

Op een dag zag ik een weide vlakbij mijn huis te koop staan. Ik heb meteen gebeld. Enkele dagen later was de verkoop rond. Samen met enkele vrienden heb ik van nul een stal gebouwd. Eén en al teamwork dus. Nu is de weide een paradijs voor heel veel kinderen. Alle therapieën en revalidaties zijn gratis. Zo nemen we de barrière weg voor kansarme kinderen. Iedereen is er welkom.’

Wat zie je daar zo allemaal gebeuren, op die weide?

Marc Herremans: ‘Ik heb er al onvergetelijke momenten meegemaakt. Kinderen die voor het eerst in hun leven even rechtstaan in ons staptoestel bijvoorbeeld. Dat is zo emotioneel. Voor hun ouders, hun begeleiders, maar ook voor mij. We hebben ook een grote school hier in de buurt voor kinderen met autisme. Ook zij komen vaak langs. De mini-paardjes en mini-ezeltjes zijn gevoelsmatig hun dieren. Zo mooi om hen bezig te zien. Alleen al die lach op het gezicht van kinderen die niet het geluk hebben dat elk kind verdient, is onbetaalbaar. Op de weide gebeuren dingen die heel ver af staan van de zaken die we dagelijks in het journaal zien. De wereld is een driftend schip, maar op de weide merk je daar niets van.

De weide is de kers op mijn taart. We laten er mensen met een beperking gewoon mens zijn. Het is een plek waar ze kunnen revalideren, maar ook connecteren met de natuur. We mogen het effect van de warmte van dieren niet onderschatten.’

Je bracht ook samen met een vriend de ontbijtshake X-OATS op de markt. Mogen we je vandaag ook ondernemer noemen?

Marc Herremans: ‘ik ben altijd al een extreem grote haverfan geweest. Het idee om daar iets mee te doen, speelde al jaren in mijn hoofd. Ik vertelde mijn plannen al zwanzend aan een vriend. Van het één kwam het ander. Onze shake is volledig natuurlijk. Geen suikers, geen bewaarmiddelen of andere rommel. En klimaatneutraal. Je hoeft niets weg te gooien. Gewoon je herbruikbare beker uitspoelen en klaar. Bovendien schenken we een deel van de opbrengst aan het goede doel, voor waterputten in Afrika.

Ik heb een ondernemende ziel. In deze context mag je me ondernemer noemen. Maar dan wel de slechtste ondernemer ever. De meeste ondernemers zijn zakenmannen. Ik ben dat absoluut niet. Ze willen cash zien en hun vermogen zien groeien. Het financiële is voor mij altijd van onderliggend belang. Ik heb in mijn leven al veel meer geld bijeen gespaard voor liefdadigheid dan voor mezelf. Ik laat me ook niet leiden door een businessplan. Ik volg gewoon mijn hart.’

In hoeverre zijn er gelijkenissen tussen ondernemen en topsport?

Marc Herremans: ‘Ook als ondernemer heb je heel wat tegenslagen te verwerken. Je komt ook in situaties terecht die uitzichtloos zijn. Soms is het afzien. En ook dan heb je de keuze tussen op de grond blijven liggen of rechtstaan. Net dan terugvechten is de basis om je dromen te verwezenlijken. En blijven geloven dat het beste nog moet komen.’

Naast topsporter en ondernemer ben je ook schrijver. En alweer voor kinderen. In jouw laatste boek ‘Toontje’ heb je jouw verhaal verwerkt. Hoe dan?

Marc Herremans: ‘Een verlamd paardje speelt de hoofdrol. Toontje valt en kan niet meer lopen. Zijn vrienden maken een houten toestel waardoor het paard opnieuw kan bewegen. Mijn verhaal dus. Op het moment van mijn ongeluk zakte de wereld even weg onder mijn voeten. Ik kon alleen mijn hoofd en armen nog bewegen. Lopen was het liefste dat ik deed, maar dat zou ik nooit meer kunnen. Het waren mijn vrienden die me duidelijk maakten dat er handbikes en wheelers bestaan. Met hun hulp sta ik waar ik vandaag sta. Hoe zwaar de tegenslag ook, omring je met de juiste mensen en alles komt goed. Ik wil deze boodschap ook aan kinderen geven die op veel te jonge tijd meemaken wat ik heb meegemaakt. Bij het boek zit ook zakje met speelgoedblokjes. Zo zijn de lezertjes mentaal bezig met de juiste normen en waarden en kunnen ze zich nadien creatief uitleven om het paardje te maken. Of iets anders. De opbrengst va het boek gaat naar onze revalidatieweide.’

Je had het daarnet al over je bucketlist. Het lijstje van drie heb je na het ongeval netjes kunnen afvinken. Op drie stond jouw wens om vader te worden van drie kinderen. Ook dat is gelukt. Wat betekent het vaderschap voor jou?

Marc Herremans: ‘Alles. Ik wil voor Anna-Lou (11), Sue (9) en Joe (6) de beste papa zijn ondanks mijn omstandigheden. Ik wil hen de zorgeloze jeugd geven die ik heb gehad. Ik heb het gevoel dat dit volop aan het lukken is. Zij zijn vandaag mijn grootste motivatie.

Ik besef dat ik deze periode moet omarmen. Beter wordt het niet meer. Zeker niet op fysiek vlak, maar ook niet wat mijn connectie met de kinderen betreft. Onze band is nu zo intens. Maar op een dag is papa niet meer zo belangrijk en word ik bijzaak. Dus moet ik koesteren wat ik nu heb en hoe het nu is. En dat doe ik ten volle.’

Je droomde er ooit van om opnieuw te kunnen stappen. Is deze ambitie er niet meer?

Marc Herremans: ‘Toch wel. Maar ik ben vandaag perfect gelukkig en dan is die ambitie niet zo brandend. Kunnen stappen is voor iedereen in een rolstoel dé droom die je graag werkelijkheid wilt zien worden. En het kan. Er zijn jongens die compleet verlamd zijn en na een operatie in Zwitserland erin slagen om enkele stappen te zetten. Heel beperkt. Door het inbrengen van elektrostimulatie in de hersenen en onder het letsel laten ze mensen die volledig verlamd zijn weer rechtop staan en stappen. Ze hebben mij daar ook onderzocht en ik bleek geschikt voor deze medische ingreep. Maar daarvoor zou ik 6 maanden in Zwitserland moeten verblijven en bijgevolg mijn kinderen al die tijd moeten missen. Dat wil ik niet.

Bovendien zijn er ook wel risico’s aan deze ingreep verbonden. Omdat elektroden in je hersenen en ruggenmerg geplaats worden, is de kans op een bloeding in het ruggenmerg reëel en dat kan verkeerd aflopen. Veel jonge gasten in mijn situatie zeggen: ‘Als het lukt, dan gaat mijn levenskwaliteit erop vooruit. Lukt het niet? Even goed. Maar dan ben ik wel van alle ellende af.’ Ik wil dat risico niet nemen. Ik verkies vandaag de veiligheid van mijn huidig leven. En wie weet komt de dag waarop ik het wel wil. Ik zorg nog altijd heel hard voor mijn lichaam. Ik kan mezelf op dat vlak niets verwijten Ik doe er alles aan om klaar te zijn om alsnog in dit project te stappen. Maar nu niet. Ik heb te veel te verliezen.’